زندگی من در شرایط جنگی

من تو مدرسه خوب فعالیت میکردم. سه نفر را انتخاب کردند که یکی از آنها من بودم. سرویس گرفتند و ما رو همراه بقیه بچه ها آوردند اردوی مرحله بعدی مسابقات.
دو- سه دست لباس بیشتر همراهم نیاورده بودم که کنار بقیه تو نمازخانه داشتیم آنها را بررسی میکردیم.
اردوی ما یک مرکز فرهنگی که خیلی شبیه مدرسه بود جایی نزدیک خانه قبلی بود. من آنجا رو خوب میشناختم؛ سرشار از کار و زندگی و سروصدای همسایه ها که عادی شده بود.
با فاصله یک خیابان رفتیم جایی که مسئولش آقایی بود و آن بعد از آزمون برامون توضیح میداد. یک آزمون معمولی گرفتند که من عادی تویش قبول میشدم. توضیحات خاصی هم آن آقا نداد و چون شرایط جنگی بود خانواده ها همراهمون شدند و برگشتیم سمت خانه.
در راه، خانه قبلی را دیدم که این بار برای ساخت و ساز تخریبش کرده بودند. چون برادرم شغل آزادش آن نزدیکی بود گفتیم شاید اگر بریم داخل آشنایی پیدا کنیم.
در ورودی را خراب کرده بودند و جایی بین خانه همسایه ها، خانه ما بود. داخل که بودیم خیلی عادی صدای پیانوی همسایه می آمد که داشت برای خودش تمرین میکرد و سایر همسایه ها در رفت و آمد بودند.
احساس نمی‌کردیم از آن خانه رفته باشیم. همان قدر که آن صداها پر تکرار در زندگی شده بودند و درختان کوچه خیابان هم بود و آفتابی می‌تابید کافی بود که حس کنیم هنوز در خانه خودمونیم.
برای من اولین بار نبود که جنگ را می‌دیدم. جنگ دوازده روزه بود و مادرم بیشتر از من دیده بود. تو محل یکی ناراحت بود که چرا خانم مسنی که همسن مادربزرگم بود را با وجود سابقه کاری زیادش در مسجد فرمانده بسیج کرده بودند. بنظر من دلیلش مشخص بود: او جنگهای بیشتری را دیده بود و تجربه جنگ دهه شصت را هم داشت.
زندگی تو شرایط جنگی را بیشتر دوست دارم، چون مثل همین شرایط میبینی خانم مسنی که خانه داره فقط به خاطر تجربه بیشتر زندگی در شرایط جنگی میشه فرمانده و سابقه یکی که کلی برای خودش سابقه درست کرده میشه کشک.
برای نهار نشسته بودیم که یک باری کلی هواپیمای جنگی و سایه موشک مثل مور و ملخ از گوشه پنجره دیدیم که رد شدند. نگاه کردیم به مادرمون که اون چی کار می‌کنه. او گفت به سمت ما که نمی آیند، دارند از سمت ما شلیک میشوند.
ما مونده بودیم که الان باید پناه بگیریم یا بعدش

________________________

I was doing well in school. They chose three people, one of whom was me. They took us to the camp for the next stage of the competition, along with the rest of the kids.
I hadn’t brought two or three more sets of clothes with me, and we were checking them out in the prayer room with the others.
Our camp was a cultural center that was very similar to a school, located near my previous house. I knew it well; full of work and life, and the noise of the neighbors, which had become normal.
We went a street away to where a gentleman was in charge, and he explained to us after the test. They took a normal test, which I passed normally. The gentleman didn’t give any special explanations, and since it was a war situation, the families came with us and we returned home.
On the way, I saw the previous house, which this time had been demolished for construction. Since my brother had a freelance job nearby, we said maybe if we went inside, we would find someone.
The entrance door had been demolished, and somewhere between the neighbors’ houses was our house. When we were inside, the sound of the neighbor's piano, which was practicing for itself, was very normal, and the other neighbors were coming and going.
We didn't feel like we had left that house. As much as those sounds had become so frequent in life, and there were trees in the alley and the sun was shining, it was enough to make us feel like we were still in our own house.
It wasn't the first time I had seen the war. It was a twelve-day war, and my mother had seen more than me. Someone in the neighborhood was upset about why an old lady who was the same age as my grandmother had been mobilized in the Commander's Mosque despite her extensive work experience. I think the reason was clear: she had seen more wars and had experience of the war of the sixties.
I like wartime conditions more, because in situations like these, you see an old lady who is a house keeper becoming a commander just because of her more experience of living in wartime conditions, and someone who has made a lot of history for himself becomes a groundless.
We were sitting for lunch when we suddenly saw a whole bunch of warplanes and missile shadows passing by like ants and locusts in the corner of the window. We looked at our mother to see what she was doing. She said that they were not coming towards us, they were being shot at from our direction.
We were left wondering whether we should take shelter now or later.

دوستی من و پرنده

صبح پرنده رو دیدم. هیچ چی نگفته بود.
یک پرنده میخواست بیاید پیشش. دو تا بودند.
بعد پرنده به سنجاقی که روی قفسش زده بودیم اشاره کرد. از بالای آن ساقه رونده گیاه نارنجی دور سنجاق پیچیده بود.
____________________

I saw the bird in the morning. It hadn't said anything.
One bird wanted to come to it. There were two of them.
Then the bird pointed to the pin we had put on its cage. From above it, an orange plant was growing around the pin.

خدا مراقب ماست

این داستان را برای بچه های امروز غزه نوشتم. کشتی حنظله کشتی ایتالیایی هست که پس از خراب کاری های صهیونیست ها باز هم راهی دریای مدیترانه شده تا برای بچه های غزه غذا ببره:

خرس کوچولو تو رختخواب پر ستاره رفت که بخوابد. مادرش هم برایش قصه میخواند:

-... و بعد کشتی حنظله از راه رسید و چیزهایی که بهت گفتم، از شیر و پنیر برای بچه ها آورد.

برقی در چشمان خرس کوچولو زد و خودش را در جشنی تصور کرد که او و دوستانش شیرینی و دسر می‌خوردند.

وقتی خرس کوچولو به خواب رفت مادرش چشم به آسمان دوخت و با شمردن ستاره ها گرسنگی را از یاد برد و خوابش برد. او می‌دانست که این نیز میگذرد و آنچه میماند رو سیاهی دشمن است و عاقبت بخیر شدن آنها و بهبود اوضاع.

____________________

I wrote this story for the children of Gaza today. The Hanzala ship is an Italian ship that, after the Zionists' sabotage, has set sail for the Mediterranean Sea again to bring food to the children of Gaza:
Little Bear went to sleep in a starry bed. His mother also read him a story:
-... And then the Hanzala ship arrived and brought the things I told you about, milk and cheese for the children.

A light flashed in the little bear's eyes and he imagined himself at a party where he and his friends were eating sweets and desserts.
When the little bear fell asleep, his mother looked up at the sky and, counting the stars, forgot about his hunger and fell asleep. He knew that this too would pass and that what remained was the darkness of the enemy and the end of their well-being and the improvement of the situation.

آموزش عربی با ماهان

کمی عربی یاد بگیریم:
لیس فوق المنضدة محفظة: بالای میز، کیف نیست
جنب بیت حانون مسجد: مسجد کنار بیت حانون است

امام باب المدرسة دکان: روبروی در مدرسه دکان است

ذلک البیت رفح: آن خانه رفح است
هذا الکتاب کتاب مدرسی: این کتاب، کتاب معلمم است.
شباک المسجد امام مزرعة السید محمود: پنجره مسجد روبروی مزرعه آقا محمود است

عکس بالا از بیت حانون در غزه، با تاریخ هزار ساله

مرغ که سرجایش می‌ره بخوابه

عروس هلندی من زودتر از بقیه می‌ره سرجایش که بخوابه. اون می‌دونه که بقیه بعد از اون می آیند بهش ملحق می‌شوند. بقیه آدم بزرگ‌ها رو هم یه مرغ مثل خودش در نظر میگیره

مرغ های گونه دیگه هم همینطور هستند. یه تعداد زودتر که می روند سرجاشون که بخوابند منتظر میشوند تا کم کم بقیه مرغ ها سر جای همیشگی بهشون ملحق شوند.

_________________

My Dutch bride goes to her place to sleep earlier than the others. She knows that the others will come and join her later. She considers the other adults to be just like her.

The other species of chickens are the same. Some go to their place to sleep earlier and wait until the rest of the chickens gradually join them in their usual place.